Burzowy lipiec siał w Tatrach dużo strachu. Prognozy pogody mówiły jedno, a rzeczywistość pokazywała co innego. Monitorując prognozy, nie tylko w aplikacjach, udało nam się zrobić kawał dobrej roboty w Tatrach Zachodnich Słowacji. Jakie są te góry? Z pewnością nie takie łagodne, jakby nieznający tematu mogli pomyśleć. Znajdziemy tutaj trudności podobne do tych, które spotkamy w Tatrach Wysokich. Nie bez powodu grań Rohaczy nazywane jest Orlą Percią Tatr Zachodnich. Przy dobrej pogodzie nie będziemy też narzekać na rozległe panoramy. I, co najważniejsze, sprawdzimy się przed wyruszeniem w trudniejsze tereny Tatr.
Pod Spálenou - parking
Nasz dzień zaczynamy wcześnie w punkcie Pod Spálenou - parkovisko. Tutaj znajduje się duży parking, bufet, ogólnodostępne toalety i wyciągi narciarskie. Te ostatnie w lecie wywożą turystów w głąb Doliny Spalonej. My korzystamy z zaprzęgu w postaci dwóch par nie tak źle zbudowanych nóg. One dość szybko wynoszą nas na znaczne wysokości. Już po dwóch kilometrach marszu docieramy do punktu wypoczynkowo-widokowego. Traktujemy go bardzo dosłownie. Przy okazji pstrykamy kilka zdjęć. Poranne mgły w dolinach bywają magiczne. W oddali pięknie prezentuje się królowa Beskidu Żywieckiego, Babia Góra.
Od tego momentu poza widokami, będzie nam towarzyszył także wiatr. Mocny i trochę zimny. Nie będę narzekać, że nie o takich warunkach marzyłam. Wszak nic tak nie rzeźbi charakteru jak trudne warunki w górach...i same góry rzecz jasna. O ile szlak wiedzie grzbietem i trudno schować się przed wiatrem, to warto w takich momentach doceniać inne rzeczy, na przykład kolorowe rośliny, których o tej porze roku w Tatrach nie brakuje. Miękkość pod nogami. Nie na każdym kroku, ale jednak. W końcu zmierzamy w stronę Banówki i dalej na Rohacze, a tam już nie ma zmiłuj dla naszych kolan. Skały nigdy nie staną się ich sprzymierzeńcami.
Salatín 2047 m n.p.m.
Nasz pierwszy dwutysięcznik osiągnęliśmy po ponad 5 kilometrach marszu i czasem niełatwej walki z wiatrem. Co więcej, zrobiliśmy ponad 1000 metrów przewyższenia. W pobliżu szczytu znajdujemy ustronne miejsce, legowisko rzekłabym, choć dla nas to miejsce na piknik. Piknik zasłużony, z widokami na Liptowską Marę, Liptowski Mikułasz i Tatry Niżne.
W stronę Banówki 2198 m n.p.m.
Żegnając się z Salatynem w pewien sposób żegnamy się także ze szlakiem, co wśród tatrzańskiej trawy wiódł. Od tej pory mamy pod nogami skały, skaliszcze, kamienie i kamory, mocne ekspozycje, wysokości i żelastwo! Tak, ono występuje tutaj w liczbie dość mocno ułatwiającej przemieszczanie się. Choć przyznam szczerze, że dla mnie zawsze największym pomocnikiem w takim skalnym terenie są buty, które wspierają moje nie zawsze skoordynowane i zamierzone kroki.
Kiedy pokonaliśmy różne skalne formacje przy użyciu wszystkich kończyn, to jest nóg i rąk (mój faworyt to “płetwa” na zejściu z Salatyna), droga nadal była pełna skał, jednak tych mniejszych, tych nieposłusznych, co spod butów lubią się wykradać. Co więcej, droga ta była niczym sinusoida. Raz pozwalała na radość z osiągnięcia szczytu, a po chwili zmuszała smagane wiatrem ciało do podwójnej walki - walki o kolejny szczyt, na szlaku, który nigdzie indziej, a pod górę znów prowadził. Ale w tej walce nie byliśmy sami. Im bliżej Banówki, tym więcej tatrzańskich wojowników spotykaliśmy. I byliśmy w tych momentach jak bracia i siostry, niestrudzeni w swojej wędrówce.
I dalej pod wiatr: Hrubá kopa 2166 m n.p.m. i Smutne Sedlo 1963 m n.p.m.
Z Banówki droga nasza stała się nieco ekstremalna. Już tłumaczę o co chodzi. Otóż słowacka Orla Perć zasługuje na pewne doprecyzowanie. Czerwony szlak, którym wędrowaliśmy już kilka dobrych kilometrów zasługuje na szacunek i pewnego rodzaju poświęcenie. I choć kolory nie świadczą dzisiaj o trudności szlaku, to czerwień z trudem kojarzyć się winna. I z krwią także, bo z miłością to już nie wspomnę - tak powinna się kojarzyć najprędzej. Jednak wielu śmiałków, a widać to na załączonych poniżej obrazkach, poszło na łatwiznę. Zlekceważyli oznakowanie szlaku, wytyczyli nową ścieżkę, taki POZAszlak, legalny jak zauważyłam. Śmiałków tych nie fotografowałam, ale te POZAszlaki nie uszły mojej uwadze. I powiem Wam coś otwarcie, że ludzie ci, którzy odważyli się na ten POZAszlak przygotowani do drogi nie byli. Mapy żaden nie miał, o linie i kasku nie wspomnę. A tyle się mówi o spadających kamieniach. Nie lekceważcie tatrzańskich szlaków, zawsze bądźcie gotowi na wszystko. Odcinek do Smutnego Sedla jest naprawdę wymagający.
I co dalej? Dalej w drogę! :) Plačlivé 2125 m n.p.m. - Ostrý Roháč 2088 m n.p.m.
Brzmi radośnie? Trochę tak. A wokół dużo smutku. Smutna Przełęcz. Dolina Smutna. Smutne Turniczki. A człowiek przyjechał w góry, aby cieszyć się - chłonąć przyrodę i widoki, zrobić kilka zdjęć, by móc co opowiadać wnukom na starość. A widoki na dalszy etap wędrówki były… także smutne! Chmury zeszły się do gromady i nieco osiadły na ostrzach Rohaczy. I chciałoby się zaśpiewać, że iść, ciągle iść, w stronę słońca…
No i poszliśmy, znów pod górę, nie w stronę słońca, a we mgle otuleni, smagani porywami wiatru od czasu do czasu. W milczeniu dotarliśmy na Rohacz Płaczliwy. Oczami wyobraźni błądziliśmy wokół, wszak widoki z niego piękne są. A nie dla nas, trzeba było ruszyć w drogę, by nie zastygnąć z zimna. I tak oto, w pośpiechu, choć ostrożnie, ruszyliśmy na Rohacz Ostry. Ostrożności na tym szlaku nigdy nie za wiele. Te kamienie, małe i uciekające spod stóp, czają się także tutaj. Dodatkowo mocne zejście uczy nas balansowania pomiędzy życiem a śmiercią. ;)
Ostrý Roháč-Rohacki Koń-Przełęcz Jamnicka
Ścieżka na Rohacz Ostry wiedzie granią. Po zejściu do Rohackiej Przełęczy, która oddziela Rohacz Płaczliwy od Ostrego, znów czeka nas podejście. Znów żelastwo, znów “małpujemy”, bo do pokonania szlaku trzeba użyć rąk i nóg. Im bliżej kolejnego celu, tym wędrowców coraz mniej. Mamy na uwadze niekorzystne prognozy na późne popołudnie. Chmury na horyzoncie nie wyglądają najlepiej.
Tak o Rohaczach pisał w 1907 r. taternik Janusz Chmielowski: „Pasmo to niewielkie, lecz pięknością nie ustępuje bynajmniej szczytom Tatr Wysokich”.
Na Ostrym Rohaczu robimy krótką foto sesję i lecimy dalej, na Rohackiego Konia. To krótki, ale mocno eksponowany odcinek. Mamy łańcuchy, choć wprawiona w boju męska część wyprawy patrzy na nie z niechęcią. A damska, wiadomo - wszelkie ozdoby na szlaku przyjmuje ochoczo. I to byłby koniec trudności na odcinku graniowym.
Zejście do Jamnickiej Przełęczy jest dość mocne, ale ostatni odcinek pod górę (ufff…) to już tylko przyjemność.
Volovec 2064 m n.p.m.
Na Wołowcu kręcą się turyści, a my, z racji późnej pory, przelatujemy przez szczyt i kierujemy się na Rakoń.
Z dość obszernego i płaskiego wierzchołka roztacza się bardzo rozległy widok. Janusz Chmielowski w 1898 pisał: „Widok ze szczytu Wołowca jest nadzwyczaj interesujący (...), ku południowemu zachodowi wachlarzowato rozłożona grupa urwistych Rohaczów (...), ku wschodowi Tatry Wysokie przedstawiające się jakby olbrzymia wyspa skalista...”. Na północno-zachodnim horyzoncie widoczna jest Babia Góra.
Wędrówka granią Wołowca jest dość widokowa. Przez kotłujące się chmury przebijają się mocne promienie słońca. Patrzymy na zachód, a tam cudnie położone Rohackie Stawy. Po stronie polskiej mamy Dolinę Chochołowską, zupełnie inną, łagodną, wypełnioną świeżą, letnią zielenią.
Windą do nieba albo po workach jutowych, czyli o pewnym eksperymencie z przymrużeniem oka
Zejście do Rakonia było dla nas pewnego rodzaju testem szlaków, które przeszły remont. Na czym on polegał? Na wykorzystaniu worków jutowych wypełnionych różnymi odmianami skały i zrobieniu z nich stopni. Czas pokaże, jak dobry był to eksperyment. Internet pełen jest kontrowersyjnych opinii na ich temat. Jako uczestniczka tego eksperymentu ośmielę się zwrócić do władz Tatrzańskiego Parku Narodowego: Drogi TPN-ie, po co ścielisz tatrzańskie ścieżki? Czy chcesz uśpić w wędrowcach trud pokonywania szlaku? Czy w kolejnym eksperymencie będziecie montować metalowe schody? A może od razu windę? Ze dwie na każdy szczyt, z różnych stron, żeby masy zadowolić.
Dość tej dygresji, wracam na szlak, po którym skakałam z jednego kamienia, tfu, worka na worek. Szybko dość znaleźliśmy się na Rakoniu. To dość mocno okupowane miejsce w Tatrach, bo i szlaki na niego prowadzące do trudnych nie należą. Nazwałabym ten szczyt takim rodzinnym, tatrzańskim i dobrym na początek. Choć kilometrów, żeby się na niego dostać, trzeba pokonać sporo, jakby nie patrząc z każdej strony.
Kończąc naszą długą już wędrówkę, zatrzymaliśmy się na chwilę lenistwa. Widoki z Rakonia są zacne i to był ostatni moment na spokojne cieszenie się otoczeniem. Ciężkie chmury coraz bardziej zbierały się na szczytach, dlatego nasze kroki w stronę przełęczy Zawracie i dalej do Rohackiej Doliny były szybsze.
W stronę Doliny Rohackiej
Podsumowanie trasy: Salatín - Baníkov - Hrubá kopa - Plačlivé - Ostrý Roháč - Volovec - Rákoň
Wędrówkę zakończyliśmy bardzo...spełnieni, choć zmęczeni także. Na liczniku wybiło ponad 20 kilometrów, a mapa pokazała ponad 2200 metrów przewyższenia. To była dość solidna trasa, a kofola w bufecie w Rohackiej Dolinie zdawała się dobrym wynagrodzeniem za cały trud. Korzystając z dobrodziejstwa toalet o bardzo wysokim tatrzańskim standardzie, trochę ogarnęliśmy się na drogę powrotną. Nie minęło 5 minut od naszego startu, kiedy w Tatrach rozpętała się potworna burza. Pioruny waliły jak szalone, a góry zniknęły za ciemnymi chmurami. Mieliśmy ogromne szczęście, że wróciliśmy w porę na parking. Inaczej mieli się Ci, którzy nie zdążyli wrócić ze szlaków albo zjechać kolejką z Kasprowego.
Z pozdrowieniami
Agnieszka
