Beskid Śląsko-Morawski nigdy nie był na moim celowniku. Choć mam go w zasięgu 50 kilometrów, to swoje górskie eskapady wolałam planować gdzie indziej. Bo przecież te góry jakieś malownicze nie są, rzadko częstują panoramami i czy ktoś poza Czechami chodzi po szlakach innych ten na Łysą Górę? Owszem, ostatnia wędrówka pokazała, że rodacy także spędzają majówkę u moich absolutnie ulubionych sąsiadów Czechów. Co więcej, moja ostatnia wędrówka ominęła wszystkie możliwe tłumy na majówkę. A już w drodze powrotnej zastanawiałam się, dlaczego bywam tutaj tak rzadko?
I nie potrafiłam znaleźć jakieś stosownej odpowiedzi, bo przecież tłumaczenie się brakiem czasu to żadne tłumaczenie. Wymawianie się na pogodę to taka szkolna wymówka i być może o zwykłym lenistwie świadczy. Zatem obiecałam sobie, że postaram się pomóc losowi, aby mnie częściej w te rejony zaprowadzał. ;)
O istnieniu miejscowości Trojanovice nie miałam pojęcia do 3 maja Anno Domini 2019, kiedy to padło pytanie: - Gdzie jedziemy? Pogoda początkiem maja była bardzo kapryśna, słońce mieszało się z chmurami, a ciemne chmury częstowały deszczem. Co więcej, te prognozy zmieniały się co chwilę, więc zaplanowanie czegokolwiek stało się nie lada sztuką. Nasz wybór padł na Beskidy po czeskiej stronie, to niecała godzina jazdy samochodem ze Śląska Cieszyńskiego. Szansę na dreptanie w śniegu i błocie mieliśmy niewielką, zupełnie taką samą, jak na spotkanie niedźwiedzia.
Sobota rano przywitała nas słońcem i to bardzo pobudziło do życia. Bo ile można żyć w takiej szarówce i dla kogo to majowe słońce świeci, skoro nie dla tych, co świętować chcą tak bardzo wyczekiwane wolne? Jazda samochodem po przekroczeniu granicy z Czechami była przyjemnością i nie mam tutaj na myśli tylko stanu dróg. Rozległe i żółte pola rzepakowe pięknie komponowały się z soczystą zielenią. Z każdym kilometrem zbliżaliśmy się do rozległych pasm górskich z zaokrąglonymi szczytami. Takie szczyty są dość charakterystyczne dla tej części Beskidów.
Z racji niespiesznego poranka, do miejsca docelowego dotarliśmy lekko przed godziną 10. Nasz slow life skończył się w momencie wiązania butów. Trasa, którą zaplanowaliśmy, liczy niespełna 24 kilometry, a mapy pokazują, że jej przejście zajmie nam jakieś osiem i pół godziny. Żeby nasza głowa lepiej zniosła długość tej trasy, rozbiliśmy ją na etapy, którym odpowiadały kolory szlaków i konkretne szczyty. A wyglądało to tak:
Startujemy: Trojanovice - na Pekliskách - bus
Swoją wędrówkę rozpoczęliśmy w ścisłym centrum miejscowości, przy rondzie, w punkcie o nazwie Na Pekliskách - bus. “Ścisły” znaczy taki, w którym jest gospoda, która pełni swojego rolę swojego rodzaju centrum polityczno-kulturalno-rozrywkowe wsi, jest kapliczka i parking. I z tego parkingu weszliśmy na żółty szlak, którym podążaliśmy przez 4,5 kilometra. To pierwszy etap majówkowego wędrowania, który miał zaprowadzić nas na zbocza Kněhyně (1256 m n.p.m.). Pierwsza jego połowa była raczej delikatna, o żadne głębszy oddechy nas nie przyprawiła. To wędrówka skrajem lasu, gdzieniegdzie serwująca widoki na okolicę. Idę i myślę, kiedy zacznie się to podejście, z parkingu mamy jakieś 700 metrów podejścia. To moje w myślach przewijające się podejście faktycznie zaczęło się między Małą i Wielką Stalową. I to akurat w momencie, kiedy uświadomiłam sobie, że mogłam ubrać się trochę lżej. No cóż, zasuwaj pod górę kobieto, a nie myśl o okryciu wierzchnim.
Wędrowanie w bukowym lesie
Szlak, owszem, piął się konsekwentnie w górę, dając odczuć to solidnie naszym łydkom. Niemniej spacer w bukowym lesie jest dla mnie jednym z przyjemniejszych. Uwielbiam buki nawet wtedy, kiedy tracą liście. Ich jasna kora sprawia, że w lesie jest zawsze jasno, nawet wtedy, kiedy zbiera się na burzę. ;) A buki z młodymi liśćmi to prawdziwy majstersztyk kwietniowego i majowego lasu, bowiem nie ma piękniejszej odmiany zielonego od tego wiosennego. ;) W dodatku psychologowie powiedzą, że zielony uspokaja, relaksuje, odpręża, wprawia w stan równowagi i skupienia. Także wiosenne wędrowanie może być swojego rodzaju ukojeniem dla ducha i formą psychoterapii. ;)
Przełęcz pod Kněhyně
Żółty szlak kończy się na wysokości 950 m n.p.m. i od tego momentu wędrujemy czerwonym. Tabliczka informuje, że do przełęczy pod Kněhyně zostały jeszcze 2 km. Po czeskiej stronie bardzo lubię to, że na tabliczkach zamiast czasu widzimy liczbę kilometrów. To zdecydowanie lepiej wpływa na psychikę, oczywiście w zależności od stopnia zmęczenia organizmu. Bo możemy zareagować na różny sposób: - O, jeszcze tylko dwa kilometry! (słowo “jeszcze” ma wymiar pozytywny ;) albo: - O matko, jeszcze godzina… (słowo “jeszcze” świadczyć może o wyeksploatowaniu organizmu i momencie, kiedy być może w ciągu tej godziny nogi nam zdążą wejść do tyłka😅). Ok, odstawiam żarty na bok i wracam na czerwony szlak. Nie jest on stromy, na tym odcinku głównie trawersuje Kněhyně, więc nasze nogi odpoczywały po solidnym podejściu, które skończyło się wraz z żółtym szlakiem.
Kněhyně to w języku polskim Kapłan. Szczyt ten jest trzecim co do wysokości szczytem Beskidu Śląsko-Morawskiego (najwyższa jest Łysa Góra, 1324 m n.p.m., tuż za nią Smrek, 1276 m). Dzisiaj nie jest dostępny szlakiem turystycznym, ponieważ znajduje się na terenie Narodowego Rezerwatu Przyrody.
Čertův mlýn - Diabelski Młyn, 1206 m n.p.m
Z siodła pod Kněhyně kierujemy się w stronę Čertův mlýn (Diabelski Młyn, 1206 m n.p.m). Teren, na którym znajdujemy się należy do Narodowego rezerwatu przyrody Kněhyně - Čertův mlýn. Obszar ten jest bardzo gęsto porośnięty bukami, jaworami i świerkami, które zostały uszkodzone w wyniku zanieczyszczeń przemysłowych.
Odcinek do Diabelskiego Młynu zajmuje kwadrans, a po drodze mijamy ruiny bunkra.
Diabelski Młyn traktujemy raczej jako kolejny punkt na naszej trasie, który znajduje się w lesie i żadnych widoków z niego nie uświadczymy. Ale to, co widzimy jakieś 100 metrów od szczytu wzbudza w nas zainteresowanie. - Widzisz, że z tej skały wyrasta drzewo? Zeszłam niżej, a tam skał tych trochę więcej i w kształtach jakby nieprzypadkowych. Otwieram niezawodne mapy.cz i widzę, że znajdujemy się przy diabelskim stole. Co za niezwykłe miejsce! :)
W stronę Tancerza - Tanečnice (1084 m n.p.m.)
Dalej zostajemy na czerwonym szlaku i kierujemy się na Tanečnice (1084 m n.p.m.). Był Diabelski Młyn, teraz czas na Tancerza, bo takie znaczenie ma ten szczyt w naszym języku. A skąd się wzięła jego nazwa? Tutaj znów mamy dwie teorie, obie związane z legendami.
Według jednej góra wzięła swoją nazwę od pogańskich ceremonii, którym towarzyszyły dzikie tańce. Inna opowiada o leniwej Barce, która nigdy nie pomagała, tylko każdej nocy wbiegła do lasu i tańczyła w świetle księżyca. Sam Radegast postanowił ukarać ją za lenistwo i zamienił w masywną górę, której zbocza wpadają w dolinę niczym fałdy dziewczęcych spódnic…
Tanečnice (1084 m n.p.m.)
W stronę Przełęczy Pustevny
Mijamy kamienne stosy i przyspieszamy, bo pogoda zaczyna się trochę psuć, a dopiero dotarliśmy do połowy zaplanowanej na dziś trasy. Tak więc szybszym krokiem ruszamy w stronę Przełęczy Pustevny. Zanim jednak do niej dotrzemy, miniemy ścieżkę w koronie drzew, która przeżywa prawdziwe oblężenie. Z ciekawości zerkłam na cennik, 200 koron czeskich to jakieś 34 złote polskie.
Ścieżka w koronie drzew.
Przełęczy Pustevny to miejsce, z którego chciałam się dość szybko ewakuować. Moja internetowa wiedza sugeruje, że może wskazywać na podobieństwo do Gubałówki czy też innego popularnego miejsca, na które dostać się można kolejką lub własnym środkiem transportu. Niemniej hałas, tłok i spojrzenia na takich dwóch, co przyszli tutaj z plecakami przyspieszyły nasz krok. Musieliśmy szukać schronienia przed deszczem i znaleźliśmy go, w dodatku z jakim widokiem. :)
Na przełęczy znajduje się kompleks schronisk turystycznych w stylu secesji ludowej z końca XIX wieku autorstwa Dušana Jurkoviča.
Stuletnia drewniana dzwonnica.
Nasz schron - wieża widokowa Cyrilka
Nie sądziłam, że ją założę, ale puchówka w maju to moja stała towarzyszka w górach i dolinach. Spacer grzbietem, w lekkim deszczu i zimnym wietrze nie należy do przyjemnych. Trochę żałowałam, że nie spakowałam cieplejszych rękawiczek… Dzień dobry w maju. :)
Przełęcz Pustevny-Radogost
Jednak spacer grzbietem, pomijając lekki deszczu i drażniący wiatr, miał też swoje przyjemne oblicze. Po kilkunastu kilometrach spędzonych w lesie przyszła pora na panoramiczną wędrówkę. Szliśmy więc asfaltową ścieżką (!) i rozglądaliśmy się raz na prawo, raz na lewo. Pomyślałam, że muszę wrócić tutaj kiedyś latem lub późną wiosną, kiedy natura wyleje całą paletę kolorów w Beskidy.
Radogost - słowiański bóg wojny, obfitości i gościnności
Niecały kilometr od Przełęczy Pustevny spotykamy się z “bogiem piwa”, jak go nazywam. Radogost inaczej nazywany Radegastem, Redigastem to słowiański bóg wojny, obfitości i gościnności. Radhošť - rad gościom. Radegast to także piwo, którego było mi dane zasmakować po raz pierwszy w czasie licealnych eskapad za granicę (tak, to uroki nauki w Cieszynie - mieście polskim i czeskim ;)
Oblicze boga, jakie ujrzeliśmy, pobudziło bardziej kubki smakowe, niż zmysł estetyczny. Dla zainteresowanych dodam, że na szczycie można skosztować Radegasta. 😏
Radhošť, Radhoszcz, 1129 m n.p.m.
Starą asfaltową drogą ruszamy dalej na Radhošť (Radhoszcz, 1129 m n.p.m.). Zanim osiągniemy ostatni szczyt naszej wędrówki po drodze miniemy górski hotel, które inaczej niż Radegast nazywać się nie może. Piwko w tym miejscu musi smakować wybornie. Być może następnym razem skosztuję, kiedy nie będę musiała pospiesznie patrzec na zegarek.
Horský hotel Radegast. Przy dobrej pogodzie można zobaczyć Malą Fatrę, Rohacze i Pradziad.
Ścieżka zdrowia dla zmęczonych stóp. ;)
Robimy chwilę przerwy przed ostatnim etapem naszej wędrówki, czyli droga powrotną. Wsuwamy cynamonowe rollsy, popijamy zieloną herbatę i studiujemy mapę. Przed nami niecałe 10 kilometrów marszu. Wracamy kilometr do rozwidlenia szlaków i z niebieskiego wstępujemy na zielony, który delikatnie schodzi w dół, choć momentami daje popalić kolanom.
Przebieg naszej trasy widziany z drogi powrotnej.
Wodospady przy skrzyżowaniu szlaków w wiosce.
Lubię podglądać, jak mieszkają ludzie. Uwielbiam drewniane chatki. ;)
Gęsto zarośnięte lasy są charakterystyczne dla tej części Beskidów.
W niższych partiach znów mogliśmy czuć wiosnę w rozkwicie i znów wrócił mój zachwyt nad lasem Beskidu Śląsko-Morawskiego. Nie każdy spacer w lesie cieszy mnie tak samo. Czasami jestem znużona ciągłą wędrówką wśród drzew, bo lubię czuć przestrzeń i łapać oddech z rozległym widokiem. Tutaj mój stan umysłu był jakby odmienny. Być może to przez zieleń, o której pisałam wcześniej. Być może to stan “po zimie” i przedwiosennej szarówce. Być może to przez odmienność i dzikość tej części Beskidów?
Ostatnie kilometry dłużyły się okropnie, w końcu 23 kilometry to dość sporo jak na jeden raz. Wioska, którą przemierzaliśmy była prawdziwą sielankową oazą spokoju i z wszystkich stron otaczała nas soczysta wiosenna zieleń... I gdyby nie zmęczenie, które dawało się we znaki, chętnie zmarnowałabym czas mocząc stopy w mijanych strumykach czy wylegując się na polanie. ;)
Do zobaczenia na szlaku!
Agnieszka
