Listopad. Nigdy nie byłam jego fanką. Zazwyczaj kojarzył mi się z coraz krótszymi dniami, usypiającym deszczem, nieprzyjemnym chłodem na przystanku w oczekiwaniu na autobus i wieczorną zadymką smogową. Listopad zawsze był taki nijaki, taki bezpłciowy, pomiędzy późnymi wspomnieniami lata, a powoli zbliżającą się zimą. Ale listopad Anno Domini 2018 był wyjątkowy. Ciepły, pełen słońca i kolorów, fotogeniczny. Beskidy były pełne turystów.
Szlak, jaki sobie upatrzyłam, składał się z trzech jesiennych kolorów: żółtego, czerwonego i zielonego. Liczył nieco ponad 20 słonecznych kilometrów. Przez większość z nich wędrowałam sama. Fajnie jest czasem uciec od tłumów i wejść na mniej uczęszczane ścieżki. Całe szczęście w Beskidzie Śląskim są takie miejsca. ;)
Przystanek pierwszy: parking przy Domu Turysty PTTK Nad Zaporą
Wędrówkę na Malinowską Skałę rozpoczęłam z parkingu, który znajduje się naprzeciwko dawnego Domu Turysty PTTK Nad Zaporą. Start bardzo szybko przyprawia serducho o szybsze bicie. Byłoby to zrozumiałe, gdyby towarzyszyły temu jakieś widoki, ale niestety - na nie będę musiała jeszcze poczekać. Zatem drepczę spokojnie, wypatruję leśnych stworzeń, ale na nic moje krótkowzroczne przeczesywanie lasu. Mija mnie kilka ciężarówek (!) i myślę sobie, że skoro dzień wolny, to wolno nam odpocząć i ciężarówkom także. Ale na skoczni im. Adama Małysza w Wiśle Malince trwały przygotowania do skoków narciarskich zaplanowanych na 18 i 19 listopada. A że śniegu w Beskidach nie było, trzeba było go przywieźć. I te ciężarówki kursowały ze śniegiem już od poniedziałku. Polak potrafi! ;)
Następna stacja: Cieńków i fragment pętli Cieńkowskiej
Dalsza wędrówka była zdecydowanie przyjemniejsza, skończyło się mocniejsze podejście, nagie drzewa odsłaniały dość rozległe panoramy, słońce przyjemnie ogrzewało. Ścieżka, która prowadziła od skoczni w kierunku kolejki na Cieńkowie, należy do tzw. pętli Cieńkowskiej. To specjalnie przygotowany i poprowadzony szlak, dostępny dla wszystkich, bez względu na poziom "oswojenia" z górami i kondycję, bo część trasy pokonuje się wyciągiem. Pętla sama w sobie jest krótka, więc warto dorzucić kilka kilometrów i obrać kierunek Wisła Czarne lub Wisła Malinka. Jedno jest pewne - na trasie skosztujemy lokalnych smakołyków, odpoczniemy i staniemy się odrobinę mądrzejsi. A to za sprawą regionalnej karczmy i ścieżki edukacyjnej z miejscami do odpoczynku.
Kiedy opuściłam wyciąg na Cieńkowie, przypomniałam sobie obrazki z toskańskich wojaży. Choć daleka jestem od porównywania zakątków Polski do tych z różnych stron świata. Polska jest piękna, po prostu. ;) A droga przede mną była iście sielankowa. Soczyste letnie kolory, jakiś czas temu wypaliło słońce. Drzewa pogubiły liście, trawa była już nieco sucha i wypłowiała. Szlak wiedzie pomiędzy polami, wznosi się łagodnie w górę i zanim schowa się w lesie, pozwoli zajrzeć w różne zakątki Wisły. Po mojej prawej stronie znajdowała się Wisła Czarne, z Jeziorem Czernieńskim (lub Zaporą w Wiśle Czarnem) i wznoszącym się nad nim Zadnim Groniem z Zamkiem Prezydenta RP.
Głuszce w Beskidach - ciekawostka
Ciekawostka: Na początku ubiegłego wieku w wiślańskich lasach licznie występowały głuszce. Ówczesny arcyksiążę cieszyński, Franciszek Habsburg, starał się, aby gatunek ten miał dobre warunki do rozwoju. Miało to służyć polowaniom, które organizował dla swoich gości. A głuszce były cennym gatunkiem łownym. Polowania, coraz większa wycinka drzew, eksploatacja lasów czy kłusownictwo doprowadziło populację ptaków na skraj zagłady. Dlatego w 1995 roku objęto go gatunkową ochroną. W 2002 roku szacowano, że w beskidzkich lasach żyje 10 przedstawicieli tego gatunku, za czasów panowania Franciszka Habsburga było to ok 200-270 osobników. Nadleśnictwo Wisła kilkanaście lat temu podjęło dość kosztowne działania, których celem jest przywrócenie gatunku przyrodzie. Wolierowa Hodowla Głuszców w Jaworzynce Wyrchczadeczce daje duże nadzieje. Od 2002 roku ponad 500 ptaków opuściło ośrodek. Równolegle nadleśnictwo prowadzi działania w lasach, które stworzą głuszcom warunki do życia. Głuszce są zaliczane do jednych z najładniejszych ptaków występujących w Polsce. Ich nazwa nawiązuje do pieśni godowej samca - w czasie wykonywania jej, ptak na kilka sekund przestaje reagować na bodźce zewnętrzne, m.in. głuchnie.
Głuszec. Zdobi ściany Rezydencji Prezydenta RP w Wiśle Czarnem.
Następna stacja: Gawlas 1077 m n.p.m.
Ale wróćmy jeszcze na żółty szlak, który łagodnie pnie się do góry, a swój koniec ma na Gawlasie (1077 m n.p.m.). Tam przecina się z zielonym szlakiem, którym na przykład dojdziemy z Baraniej Góry na Skrzyczne. To popularny beskidzki szlak, przy dobrej widoczności zapewni nam rozległe panoramy na Żywiecczyznę, a przy dobrej widoczności Tatry i Małą Fatrę na Słowacji. To także szlak, gdzie dość mocno widoczna jest obecność kornika, choć ten, czasem postapokaliptyczny, widok nie jest winą samego kornika.
Kornik w Beskidach - ciekawostka
I tutaj czas na kolejną ciekawostkę. Bardzo dawno temu te rejony były pokryte lasem mieszanym - bukiem, jodłami, świerkami i kilkoma innymi gatunkami drzew. Z czasem człowiek potrzebował więcej przestrzeni do życia, a przemysł materiałów, więc ten las powoli zaczął się kurczyć. Pomogły mu w tym także coraz większe zanieczyszczenia powietrza związane z rozwojem przemysłu. A człowiek, homo nie zawsze sapiens, zamiast odtwarzać las, według stanu, w jakim go zastał, sadził świerki, które są mniej odporne na różne działania, np. wiatr, wysokie i niskie temperatury, czy w końcu kornika.
Następna stacja: Malinowska Skała
Na Gawlasie odbiłam w kierunku Skrzycznego, stamtąd już tylko 2 kilometry i 45 minut przyjemnego spaceru dzieliło mnie od Malinowskiej Skały. Mijałam się po drodze z biegaczami, rowerzystami, całymi rodzinami, młodymi górołazami i seniorami. Niektórzy mieli przyczepione flagi do plecaków. Atmosfera na szlaku była ciągle świąteczna.
Malinowska Skała - Biały Krzyż - Smerekowiec
Z Malinowskiej Skały ruszyłam czerwonym szlakiem w kierunku Białego Krzyża. To niecałe 4 kilometry i godzina marszu. Na Białym Krzyżu oszacowałam, że muszę trochę przyspieszyć kroku, żeby wrócić przed zmrokiem do punktu startu. Zostało do zrobienia jeszcze 8 leśnych kilometrów i 2 godziny do zachodu słońca. Więc weszłam na szlak w kolorze żółtym, który zaprowadził mnie do Smerekowca (835 m n.p.m.).
Czupel-Nowa Osada-parking przy dawnym Schronisku PTTK Nad Zaporą
Ze Smerekowca prowadził mnie w kierunku Nowej Osady zielony szlak. Trasa przebiega pod Czuplem (882 m n.p.m.) i będąc w jego pobliżu, polecam na chwilę odbić ze szlaku, bo panoramy z tego miejsca są bardzo rozległe.
Gdzieś przed stacją narciarską na Nowej Osadzie, za górami schowało się słońce. Czułam się spełniona, choć jeszcze nie dotarłam do końca. Ten spacer odczuły dość mocno nogi, zastane od siedzącej pracy. Bilans wędrówki był całkiem niezły: lekko ponad 23 kilometry (na szlaku niecałe 22, ale musiałam podejść na parking), 1064 m przewyższenia, dziesiątki słonecznych zdjęć.
Dobrze góry, że jesteście na wyciągnięcie ręki i pozwalacie oderwać się od wszystkich przyziemnych spraw! :)
Przy tworzeniu wpisu korzystałam z bazy wiedzy Nadleśnictwa Wisła: http://www.katowice.lasy.gov.pl.
Link do mapy >>>
Mapa trasy
A tak prezentuje się trasa z lotu ptaka. ;)
Do zobaczenia na szlaku!
Agnieszka
